“Jezelf, wie is dat?

Je hebt zoveel lagen in je,

zoveel afsplitsingen,

zo veel zelven,

dat je nooit weet:

welke zal ik vandaag

eens kiezen? ” (Annie M.G. Schmidt)

 

Thuis, in  mijn dagelijkse leven, zijn er al heel wat rollen te vervullen. Mijn werk roept een ander deel van mens zijn wakker.

Het herinnert aan de dagen waarin ik me, na jaren niet voor de klas gestaan te hebben, van de hei in Schipborg liet plukken om de rol van docent weer op me te nemen. Dit was in het voorjaar van 2011. Ik was blij en trots dat ik die rol weer mocht vervullen. Ze noemden me Mevrouw, daar op die school in Oost-Groningen. En ik vond het een eretitel, die stond voor het vertrouwen dat ik kreeg om jongeren te begeleiden in hun (taal)ontwikkeling. Met veel warmte denk ik terug aan de leerlingen die ik daar had, en later ook hier aan mijn bureau als bijlesleerling of tijdelijk op een andere school. Het schrijven aan deze site doe ik als mevrouw B, wat een samenvatting is van al die afkortingen die op de administraties van scholen worden verzonnen op basis van je achternaam. En  ik draag hem met trots. Ik hoop dat deze naam zal inspireren om te vertellen over de wereld van Maartens, in te wijden in een denkwijze en een stuk geschiedenis. Op de manier waarop ik dat zo graag deed in de literatuurlessen op school. Vanuit vragen, niet vanuit antwoorden. Een interessante vraag is immers oneindig veel interessanter dan een antwoord, dat zomaar deuren sluiten kan. Ik hoop plezier in de zoektocht over te dragen, en ook dat er misschien stiekem een enkele leerling of lezer aangeraakt zal worden. Op school vroeg een enkele collega me wel: waar doe je dat nou voor, al die moeite, parels voor de zwijnen? In alle vermoeidheid van een schoolbestaan, eerlijk is eerlijk, voelde wat wel eens zo. Toch bleef het heilig moeten. Voor de enkeling die aangeraakt wordt, in jouw klas. En weet: ik ben niet alleen! Voor die studie Neerlandistiek die zo uitgekleed is dat er zo weinig meer over is van die enorme rijkdom aan inhoud en speurtochten. Nu klink ik vast oud en dat ben ik ook al een beetje. Maar ik ben er vast van overtuigd dat taalbeheersing een middel is tot iets anders (beter communiceren bijvoorbeeld) en geen doel op zich. Mijn doel is de liefde voor dit vak, en ik hoop voldoende taalbeheersing en kennis van de literatuur en geschiedenis over te kunnen dragen om dit vrijwillig op me genomen werk waardig te zijn. In Maarten Maartens vond ik een zielsverwant met zo’n boeiend schrijversbestaan, dat hij al mijn tijd en aandacht zeer waard is.

“Work is love made visisble.”, zo staat er op die laatste steen die getuigt van het aardse leven van Joost M.W. van de Poorten Schwartz. En zo is het maar net.